• Anoreksja (jadłowstręt psychiczny)

Osoby cierpiące na anoreksję obsesyjnie ograniczają ilość spożywanego jedzenia, często głodzą się, mimo znacznego spadku masy ciała. Ich postrzeganie ciała jest zaburzone – nawet skrajne wychudzenie nie przekonuje ich, że są „wystarczająco szczupłe”. Anoreksja często wiąże się z perfekcjonizmem, potrzebą kontroli i trudnościami w radzeniu sobie z emocjami.
Towarzyszy jej silny lęk przed przybraniem na wadze oraz przekonanie, że szczupłość równa się wartości. Osoby z anoreksją mogą całkowicie eliminować posiłki, liczyć każdą kalorię i obsesyjnie się ważyć. Choroba prowadzi do poważnych niedoborów, osłabienia organizmu, a w skrajnych przypadkach – do śmierci.

• Bulimia (żarłoczność psychiczna)

Bulimia polega na cyklu objadania się i stosowania zachowań kompensacyjnych, takich jak prowokowanie wymiotów, nadużywanie środków przeczyszczających, ekstremalne ćwiczenia lub głodówki. W odróżnieniu od anoreksji, osoby z bulimią często mają prawidłową wagę, co utrudnia zauważenie problemu przez otoczenie.
Po epizodach niekontrolowanego jedzenia pojawia się silne poczucie winy, wstydu i potrzeba „naprawienia” sytuacji. Bulimia wiąże się z dużym cierpieniem psychicznym, wahaniami nastroju i obciążeniem organizmu, m.in. odwodnieniem, zaburzeniami elektrolitowymi i problemami z układem pokarmowym.

• Ortoreksja

Ortoreksja to obsesja na punkcie zdrowego, „czystego” jedzenia. Choć nie została jeszcze oficjalnie sklasyfikowana jako zaburzenie psychiczne, może mieć poważne skutki dla zdrowia psychicznego i fizycznego. Osoba z ortoreksją eliminuje kolejne produkty ze swojej diety, kierując się przekonaniem, że są „niezdrowe” lub „toksyczne”.
Jedzenie staje się źródłem lęku i kontroli. Pojawia się poczucie winy po spożyciu pokarmów „zakazanych”, a restrykcyjna dieta może prowadzić do niedoborów żywieniowych i społecznej izolacji – np. unikania wspólnych posiłków.

• Kompulsywne objadanie się

To zaburzenie charakteryzuje się epizodami spożywania dużych ilości jedzenia w krótkim czasie, często w samotności i bez fizycznego głodu. Po takim napadzie pojawia się wstyd, obrzydzenie do siebie i poczucie utraty kontroli.
W przeciwieństwie do bulimii, osoby z kompulsywnym objadaniem się nie stosują zachowań kompensacyjnych, co często prowadzi do nadwagi lub otyłości. Zaburzenie to ma silny związek z emocjami – jedzenie pełni funkcję ucieczki od stresu, samotności, smutku czy frustracji.

• ARFID – unikanie lub ograniczanie przyjmowania pokarmów

ARFID to zaburzenie, w którym osoba nie je określonych pokarmów nie z powodu chęci utraty wagi, ale przez silną awersję do ich smaku, konsystencji, zapachu lub koloru. Może również wynikać z traumatycznych doświadczeń związanych z jedzeniem (np. zakrztuszenia się).
Dieta osób z ARFID jest bardzo uboga, co może prowadzić do niedożywienia, spadku masy ciała i poważnych niedoborów. W przeciwieństwie do anoreksji, nie towarzyszy temu lęk przed tyciem – przyczyną jest niechęć i lęk przed samym procesem jedzenia.